Spotykamy wiele dzieł, które mają zwykle jasno określony cel. Jedne z nich dotyczą spraw bardzo prozaicznych, inne z kolei podejmują ważne i cenne wyzwania służące określonym grupom społecznym. Wiele z nich jest ukierunkowanych na rzecz dobra dzieci i młodzieży. Wielokrotnie inspiracją dla powstania takich dzieł była osoba bł. Jana Pawła II, któremu zawsze w sposób szczególny bliskie były sprawy ludzi młodych. Jednym z takich dzieł, które odwiedziłem 15 września br. to Dom Formacyjno-Szkoleniowy bł. Jana Pawła II w Lipniku koło Kańczugi. Jest to wotum wdzięczności za historyczny pobyt Ojca Świętego Jana Pawła II na ziemi przemyskiej w czerwcu 1991 roku oraz jako odpowiedź na słowa Ojca Świętego: „Dziś trzeba nowej wiary, nowej nadziei i nowej miłości”.
Dochodziła godzina 16.00, gdy znalazłem się na terenie tegoż Domu. Grupa młodzieży z gimnazjum i szkół średnich z Łańcuta przebywała na specjalistycznym szkoleniu, którego celem było ukazanie zagrożeń czyhających na młode pokolenie, a szczególnie narkotyków. Prowadzący zajęcia specjaliści z różnych dziedzin środkami nowej technologii informatycznej ukazywali drogi ludzkiego nieszczęścia wynikające z „przyjaźni” człowieka ze śmiercionośnymi środkami. Jak się okazało, młodzież zrzeszona wokół Fundacji „Wzrastanie”, która jest podmiotem prowadzącym wiele dzieł pomocy na rzecz dzieci i młodzieży, często korzysta z tego typu form kształcenia i formacji.
Prowadzący to dzieło, jako dyrektor ks. dr Jan Szeląg, przygotował bardzo ambitny i dość szeroki program tematyczny, który chciałby realizować dla dobra całego Regionu w najbliższym czasie. Celem programu jest formacja duchowa, kulturowa i patriotyczna. Wpisuje się ów program w dziedzictwo bł. Jana Pawła II jako wielki dar od Boga, ale też jako wyzwanie do współpracy z Bożą łaską w naszym życiu katolickim. W tym Domu centralnym miejscem jest kaplica pw. Niepokalanej Najświętszej Maryi Panny – Matki Życia. Zorganizowane zostały też sale konferencyjne wraz zapleczem noclegowym i kuchennym. Ksiądz Dyrektor, który ukończył studia katechetyczne, doskonale rozumie i czuje potrzebę tego rodzaju działalności na rzecz młodego pokolenia. Jego szczególnym zainteresowaniem jest praca na rzecz dzieci niepełnosprawnych. To prawdziwy pasjonat, który nie szczędzi serca, czasu, zdolności, sił i miłości dla oczekujących ciepła i zrozumienia ze strony drugiego człowieka. Dodatkowym walorem obiektu i miejsca jest jego położenie – w parku, który stwarza możliwości wyciszenia, refleksji, zadumy, skupienia i modlitwy.
Dzieło to jest pięknym przykładem i zachętą, by budować nową rzeczywistość oparta na nowych formach edukacji i pedagogii. Szczególnie cieszy fakt, że w Domu tym często przebywa wiele dzieci, a tam, gdzie jest wiele dzieci, diabeł traci swoją moc. Chciałoby się życzyć, aby tego typu dzieła wypełniały przestrzeń ludzkiego życia nie tylko obecnością dzieci. Chociaż wielokrotnie się słyszy, że tam, gdzie nie ma dzieci, brakuje nieba. Niech zatem nigdy nikomu nie brakuje już tu na ziemi nieba. Możemy nauczyć się od dzieci o wiele więcej, aniżeli one nauczą się od nas. Poprzez nas poznają świat, który już przeminął, my w nich natomiast odkrywamy świat, który właśnie się rodzi. Dziecko może nauczyć nas dorosłych trzech rzeczy: cieszyć się bez powodu, być ciągle czymś zajętym i domagać się ze wszystkich sił, tego czego sie pragnie.
Znając Księdza Dyrektora jako człowieka o charyzmatycznym powołaniu do pracy z dziećmi, jego oddaniu, życzliwości, życzę mu, by każdy nowy dzień, otwierał nadzieję na lepsze jutro.
By nigdy nie brakło mu mocy, sił i wytrwałości w prowadzeniu tego pięknego dzieła. Niech spotyka każdego dnia ludzi oddanych, życzliwych i rozumiejących jego pasję i powołanie. Niech także ci, którzy nie dorośli do zrozumienia takich dzieł, nie przeszkadzają, a to także już wielka i szlachetna pomoc.
Amicus