Codzienna walka o atencję, nieumiejętność wytrzymywania z samym sobą, izolacja społeczna, kryzys więzi rodzinnych czy głód dotyku. To już codzienność i realia pokazujące jak bardzo obecnie ludzkość dotyka problem samotności. Aktualnie uznawana jest ona za najgroźniejszą chorobę XXI wieku, przyjmującą już niemal skalę epidemii, a wielu psychologów stara się o jej wpisanie do międzynarodowej klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych. Samotność w niewielkich dawkach może mieć oczywiście pozytywny wpływ na życie i zdrowie jednostki, jednak jej chroniczność jest szkodliwa dla człowieka. To od niej zaczyna się wiele chorób oraz kryzysów emocjonalnych i psychicznych. Z tej racji na dzień 18 listopada 2025 roku (wtorek) od godz. 9:00 została zaplanowana Międzynarodowa Konferencja Naukowa na temat: „Drogi współczesnej samotności człowieka”, której organizatorem jest Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Stalowej Woli i Fundacja Campus w Stalowej Woli. Konferencja będzie prowadzona zdalnie, a jej uczestnicy po zgłoszeniu swego aktywnego w niej udziału otrzymają specjalny link. Zgłoszenia należy przesyłać drogą internetową poprzez stronę www.pedkat.pl zakładka „Konferencje”, do dnia 16 listopada 2025 roku, do godz. 24:00.

Samotność jest przyczyną wielu poważnych kryzysów o podłożu emocjonalnym i psychicznym, niemożliwych do pokonania w pojedynkę. Nie sposób zatem nie dostrzec, że aktualnie to olbrzymi problem, który wymaga przemyślanych działań, podejmowanych przez różne podmioty. Według definicji samotność to subiektywny, emocjonalny stan odczuwania izolacji społecznej, braku towarzystwa bliskich osób, życia w odosobnieniu i poczucia odcięcia od lub opuszczenia przez innych. Zmienny w zależności od sytuacji życiowej, zaś w przypadku samotności chronicznej doświadczany bez względu na okoliczności. Może mieć charakter przypadkowy, ale również być efektem świadomego wyboru jednostki. Choć samotność znana jest ludziom od wieków, to poczucie pustki i lęku, które ją charakteryzują dotykają obecnie coraz większą część społeczeństwa, coraz młodsze osoby i w brew obiegowej opinii nie tylko te żyjące w jednoosobowych gospodarstwach. Samotność doskwiera już bowiem ludziom w każdym wieku, a także tym funkcjonującym na co dzień w uznawanych za normalne relacjach i związkach, czy prowadzących poprawne życie rodzinne i towarzyskie. Zwykle źródła złego samopoczucia, wielokrotnie będącego przyczyną depresji, wypalenia zawodowego czy złej kondycji psychicznej i fizycznej, a w dalszym efekcie poważnych chorób, nie poszukuje się w samotności, ale w całym wachlarzu innych zjawisk, z którymi współcześnie musimy się mierzyć. Coraz częściej jednak okazuje się, że to właśnie odosobnienie jednostki jest przyczyną wielu dolegliwości natury fizycznej, ale przede wszystkim psychicznej.

W obecnych czasach samotność potęgowana jest poprzez pozbawiony bezpośredniej bliskości sposób komunikacji – za pomocą komunikatorów, social mediów, maila czy innego rodzaju wiadomości tekstowych oraz wideo czatów, ale także zdalne formy pracy, a obecnie również pandemię COVID-19. Jak pokazują dane ten ostatni czynnik wywołał niespotykaną dotychczas falę problemów wynikających z poczucia osamotnienia i lęku przed trwałością tego stanu i to u przedstawicieli różnych grup wiekowych. Wbrew wszelkim stereotypom samotność nie dotyka tylko osób starszych, ale także tych z młodszych pokoleń. Jak wynika z badania amerykańskiej firmy marketingowej YouGov – Millenialsi, czyli osoby urodzone pomiędzy ‘81 a ‘96 rokiem, okazują się być najbardziej samotnym pokoleniem. 22% przedstawicieli tego pokolenia nie posiada nawet jednego przyjaciela. Ta grupa wiekowa stanowi obecnie największy procent siły roboczej na świecie, co oznacza, że problem jej samotności, a w zasadzie wynikających z niej skutków, dotyczy również zatrudniających Millenialsów pracodawców.

Problem samotności rozlewa się już po całym społeczeństwie. Osób odczuwających negatywne skutki osamotnienia nie trzeba już szukać w zamknięciu, są bowiem obok nas każdego dnia. Paradoksem naszych czasów stało się to, że dzięki technologii jesteśmy obecnie najbardziej „połączonym” społeczeństwem w historii istnienia ludzkości, a jednocześnie, najbardziej samotnym. Czy jesteśmy w stanie skutecznie walczyć z nową, obecnie jeszcze cichą i niedostrzeganą pandemią? Czy tempo życia i postęp technologiczny pozwolą nam na zatrzymanie tego negatywnego trendu? Czy polityka realizowana na potrzeby społeczności złożonych z samotnych osób może spowodować odwrócenie trendu? Odpowiedzi na powyższe pytania są obecnie bardzo trudne. Pewne jest jednak to, że bez szybkiej reakcji różnych środowisk i organizacji za kilka lat ludzkość może być tak bardzo osamotniona, że nie będzie już możliwości zawrócenia z drogi do samotności nie tylko jednostki, ale już całego społeczeństwa.

Amicus